«Μέσα στους σκοτεινούς καιρούς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανάψουμε το φώς που έχουμε μέσα μας και να βρούμε και άλλους που έχουν ανάψει το δικό τους φώς»
Τα όρια της ελευθερίας των ανθρώπων στις μητροπόλεις έχουν στενέψει ασφυκτικά. Οι κινήσεις στους δημόσιους χώρους γίνονται γρήγορα, βιαστικά και αγχωτικά όταν υπάρχει η δυνατότητα και εκνευριστικά, όταν βρίσκεται ο ένας πάνω στον άλλο. Τυποποιημένες διαδικασίες, δουλειά-Σπίτι-Καναπές-TV και μέσο μεταφοράς-μαγαζί-διασκέδαση κονσέρβα και πάλι σπίτι, υποτιμώντας τους δρόμους, τα παγκάκια και τις πλατείες. Μια κοινωνική κρίση που υπάρχει χρόνια που επισκιάζεται από μια σχετική οικονομική ευημερία. Τo τέλος μιας εποχής έχει φτάσει και φέρνει μαζί του αλλαγές σε όλα τα επίπεδα δραστηριότητας των ανθρώπων. Κατά αυτό τον τρόπο οι ανάγκες των ανθρώπων ή θα ακολουθήσουν τον το δρόμο που έχουν χαράξει οι έχοντες την δύναμη ή θα αναζητηθούν νέες διεξόδους, ανακτώντας μονοί τους την κοινωνική συνοχή. Η λεγόμενη οικονομική κρίση μπορεί να ανοίξει τους δρόμους που είχε κλείσει η ευημερία με τις πολλές εικονικές προεκτάσεις. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο λοιπών κοινωνικών κινήσεων και κινημάτων σε δημόσιους χώρους και κτίρια, επανακτούμε για λίγο δημόσιους χώρους, τους διαμορφώνουμε, μοιραζόμαστε τα φαγητά μας, ακούμε μουσική , χορεύουμε και διασκεδάζουμε με τo δικό μας τρόπο. Εκφραζόμαστε και διαμορφώνουμε μια δικιά μας κατάσταση, βγάζοντας λίγο από το φώς που έχουμε μέσα μας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου