Φαγοπότι #5

Οι συλλογικές μας σκέψεις για το προηγούμενο Lunch Street Party...

 

Κυριακή 14/11/2010, η Αθήνα αλλάζει. Ο Ομέρ Πριόνης αποτελεί παρελθόν. Και μια απόλυτα παραμελημένη από τον κόσμο γωνιά της Αθήνας φοράει τα καλά της και χαμογελάει… 

  Το 5^ο Φαγοπότι επέλεξε αυτή τη φορά να μεταμορφώσει ένα σημείο της Αθήνας κάτι παραπάνω από ορφανό, που χρειαζότανε αρκετή στοργή και αγάπη. Κάποια σημεία σκληρής γης κάτω από μια γέφυρα της Αθήνας, γεμάτα γόπες, σκουπίδια κάθε λογής (κυρίως καλαμάκια, για κάποιον λόγο) και σύριγγες…  Ακόμη και κάποιοι από μας όταν είδαμε το μέρος είπαμε «ΩΧ!». Και μετά σηκώσαμε τα μανίκια. Προχωράμε να δούμε πώς μπορεί να ομορφύνει…

 Ο χώρος προσφερόταν για πολλά: καθαριότητα, καλλωπισμό, δεντροφύτευση… Με την άφιξη περισσότερου κόσμου, το LSP γίνεται πραγματικό πάρτι. Η μουσική καλύπτει την κακοφωνία των τετράτροχων. Το ανθρώπινο μελίσσι και η διαρκής κίνηση διώχνουν το γκρίζο της γέφυρας. Το σκηνικό πλέον το φτιάχνουμε εμείς. Σε κάποια μέρη χρειάζεται μονάχα ενέργεια διαφορετική από αυτή που έχουν συνηθίσει. Και ζωντανεύουν. Με χρώμα πια. Μουσική. Το πάρτυ μεταφέρεται στον δρόμο, σε συνομιλία με τα τετράτροχα. Είμαστε ζωντανοί! 

Όταν τελειώσαμε, πολλοί από μας γύρισαν και έριξαν μια ματιά στο μέρος, πώς ήταν πια. Η εικόνα του πρωινού είχε ήδη ξεθωριάσει και η πραγματικότητα είχε πια αλλάξει. Το μέρος ήταν όμορφο, και μοναδικό! Ζούμε σ' αυτήν την πόλη, και τη μεταμορφώνουμε.

Συζητάμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε πιο πολλά. Να εμπλέξουμε περισσότερο τον κόσμο σε αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσης. Το ψάχνουμε. Το LSP είναι μωρό ακόμη. Τώρα αφουγκράζεται, μυρίζει, αγγίζει και φτιάχνει χαρακτήρα. Έχει όμως στην πορεία του αυτό το μαγικό στοιχείο της μετάλλαξης. Κάθε φορά είναι διαφορετικό. Κάθε φορά κάτι άλλο είναι. Και αυτό μας αρέσει. Μας κάνει να προσμονούμε την επόμενη έκπληξή του!

Εις το επανιδείν, λοιπόν...