Μωσαϊκό αναμνήσεων και συναισθημάτων

Εκεί έξω 

αγκαλιαστήκαμε

χορέψαμε

φάγαμε

γελάσαμε

κλάψαμε

οικειοποιηθήκαμε

αγαπήσαμε

χωριστήκαμε

ερωτευτήκαμε

κι έχουμε πολλές αναμνήσεις 

για να μην ξεχνάμε

μουσική

Λίγοι και καλοί

Ιούνιος 2012 // πλατεία Αγ. Γεωργίου // Ακαδ. Πλάτωνος

more

Φαγοπότι στην κάλπη

Φαγοπότι κάτω απ΄ τη γέφυρα!

Το LifeEdite.gr βρέθηκε στο γενέθλιο (2 χρόνια) φαγοπότι κάτω από τη γέφυρα

Φιλοξενούμαστε στο "σπίτι" των ανθρώπων που ζουν κάτω από τη γέφυρα.

Πως βρέθηκαν εδώ; Τι χρειάζονται;

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε;

Δημιουργούμε μια γέφυρα επικοινωνίας με τους ανθρώπους

που δεν έχουν τη δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών.

Απ' το LifeEdite.gr μας προσέγγισαν από ενδιαφέρον για τη δράση της ομάδας. 

Δεν υπάρχει κάποια δημοσιογραφική ιδιότητα και δε φάνηκε κάποιος στο βίντεο εν αγνοία του.

Οι άστεγοι και οι παρευρισκόμενοι δεν βιντεοσκοπήθηκαν για ευνόητους λόγους.

Είναι πιο εύστοχη καταγραφή του Lunch Street Party ως τώρα. 

Ευχαριστούμε 

Και την πίτα ολόκληρη

© G. Panakia

happened @ Tayros

more

Τα παιδιά τα παιδιά τα φιλαράκια τα καλά

 

 Πετράλωνα. Οκτώβρης του 2011.

photos © georgia panakia

Remember remember the 18th of September

Βγήκαμε στους δρόμους της Αθήνας και βάλαμε το χεράκι μας 

(ή μάλλον το αυτοκινητάκι μας) στο κυκλοφοριακό χάος!

  

 

  

 

τι έγινε; δεν κατάλαβα! κλικ

Γιώργος Ι. Αλλαμανής: Οι σάλπιγγες της Ιεριχούς παίζουν samba στην Ακαδημία Πλάτωνος [αναδημοσίευση]

Εναλλακτικός πολιτισμός στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος μέσα στην υποβάθμιση της δυτικής Αθήνας και τη μπίχλα του Μνημονίου. Το 'δες γραμμένο πουθενά; Το’ πε η Τρέμη στις ειδήσεις του καθεστώτος; Όχι βέβαια! 

Καμένο πλαστικό μυρίζει συχνά τα βράδια στην Ακαδημία Πλάτωνος. Σάουντρακ από τα σακατεμένα δάχτυλα του κιθαρίστα Τζάνκο Ράινχαρντ. Γύφτοι - χίλια συγγνώμη: Ρομά -, βάζουν φωτιά σε κλεμμένα καλώδια για να πουλήσουν «καθαρό» το μέταλλο. Εκεί, η Μελίνα, πριν από αιώνες, περιέφραξε και έσωσε ένα άλσος. Το είπε «Αρχαιολογικό Πάρκο» με την ίδια ευκολία που κάποτε οι επηρμένοι ΠΑΣΟΚοι βάφτιζαν τη μικροσκοπική Χάλκη στα Δωδεκάνησα «Νησί Ειρήνης και Φιλίας των Νέων Όλου του Κόσμου». Εθνικός μικρομεγαλισμός, φαιδρότητες. Κότσαρε κι εσύ μια περικεφαλαία στον Κολοκοτρώνη, απ’ αυτήν που στο Μωριά του ’21 δεν φορούσε ποτέ του. Πες στους Φράγκους να διαλύσουν την Ψωροκώσταινα τάχα μου για να τη σώσουν, να αρπάξουν κι οι τράπεζές τους ό,τι απομείνει από τα μελλοντικά «κουρέματα» του χρέους – τρίχες κατσαρές στο πάτωμα της καταστροφής.  
Οι σάλπιγγες («made in Jericho» φυσικά) σημαίνουν βραχνά την κοινωνική αντεπίθεση. Λοιπόν φέτος την Πρωτομαγιά εκατοντάδες άνθρωποι έστησαν με τα παιδιά τους ένα αυτοσχέδιο μεσημεριάτικο τσιμπούσι (με δικά τους φαγητά) και υπαίθριο πανηγύρι (με live μουσική και θέατρο), στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Εναλλακτικός πολιτισμός, ανάκτηση του δημόσιου χώρου, μέσα στην υποβάθμιση της δυτικής Αθήνας και τη μπίχλα του Μνημονίου. Το 'δες γραμμένο πουθενά; Το’ πε η Τρέμη στις ειδήσεις του καθεστώτος; Όχι βέβαια !
Λέω να παινέψω τους μετόχους αυτής της νέας συλλογικότητας της απελπισίας. Την ομάδα Lunch Street Party (http://lunchstreetparty.blogspot.com ) η οποία διοργάνωσε ένα χειροπιαστό πανηγύρι κι όχι ψηφιακές φιλίες τύπου facebook. Το αυτοδιαχειριζόμενο Συνεργατικό Καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνος (http://ftinapota.gr/map3.php?id=41 μη κερδοσκοπικός οργανισμός παρακαλώ ). Τους μπαμπάδες, τις μαμάδες, τα παιδάκια, τους ποδηλάτες. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Τους μουσικούς και τους ηθοποιούς. Τους μετανάστες. Τους κατοίκους που βγήκαν στο πάρκο, αλλά κι όσους έμειναν κοιτάζοντας δύσπιστα πίσω απ’ το τζάμι της κλειστής μπαλκονόπορτας.
Βρεθήκαμε εκεί οικογενειακώς, να' ναι καλά η «μύτη» της Παναγιώτας που το πήρε χαμπάρι. Μαζί με τους φίλους μας, που δεν τα πήρανε, που κωπηλατούν και την παλεύουν ζόρικα, που ανησυχούν όλο και περισσότερο κι ελπίζουν όλο και λιγότερο.
Κι όταν η πολύχρωμη ομάδα κρουστών του διαπολιτισμικού κέντρου Quilombo (http://www.quilombo.gr ) – μια ντουζίνα ερασιτέχνες κρουστοί, ένας αφροβραζιλιάνικος τυφώνας samba! - άρχισε να παίζει, ο μικρός Γιάννος άρπαξε το χρυσό μεταλλικό τουμπελέκι του και στάθηκε δίπλα τους, εξακοντίζοντας στο κόκκινο τα γκάζια των 6,5 ετών του. Για μια στιγμή γύρω μου το Σύμπαν απέκτησε ρυθμό. Πάντα τέτοια.
 [Γιώργος Ι. Αλλαμανής]

φωτογραφία Τάσος Ζιάκκας

πηγή

Προσφυγικά (αναμείνατε συνέχεια...)

Τα τραπέζια και οι καρέκλες στήθηκαν. Γύρω γύρω σπίτια. Μπαλκόνια μικρά. Τέντες. Μουσική. Ήρεμα. Καφές. Χυμός. Κέικ σοκολάτας. Σπιτικό. Η μικρή Ευγενία και ο μικρός Αγγελος πρόθυμοι να βοηθήσουν. Να μεταφέρουν. Να φέρουν σπάγγο για τα πανό. Να φέρουν σκούπα να σκουπίσουμε τα σκουπίδια από την πλατεία.

Όλα έτοιμα. 

Παύση. 

Ήλιος. Ξαπλωμένοι στα πεζούλια. Ανάμεσα σε φίλους. Παλιούς και νέους. Κόσμος λίγος. Ο κόσμος μέσα στα σπίτια. Το ξέραν και το περιμέναν μια βδομάδα τώρα. Ευχόντουσαν να μη βρέξει για να μαζευτούμε. Οι μικροί κάνουν το πρώτο βήμα. Βγαίνουν έξω με τις μπάλες τους. Δεν πλησιάζουν τα τραπέζια. Όχι αν δεν τους προσφέρει κάποιος. Αν δεν τους προτρέψει. Τους προτρέπουμε. 

Μαζεύεται κόσμος.

Όχι πολλοί κάτοικοι της περιοχής. Θρηνούν. Αποχαιρετούν την ψυχή της γειτονιάς που χάθηκε πριν από λίγους μήνες. Είματε μαζί σας. Σας περιμένουμε. Ο πατέρας, βουρκωμένος μας μιλά. Συνέχεια βουρκωμένος. Ο κόσμος κατεβαίνει από τα σπίτια του. Φέρνει φαγητό και ξαναφεύγει. Μόνο οι μικροί μένουν. Και μεγάλοι μένουν. Λίγοι όμως. Πενθούν. Μας μιλούν. 

Είναι ωραία που ήρθατε. Χαιρόμαστε που είστε εδώ κι ας μην μπορούμε τώρα να καθίσουμε μαζί σας. Ο πατέρας ρωτά. Τι να φέρω; Φαγητό. Ποτά; Τι; Δεν είστε μόνοι σας σήμερα εδώ. Η πλατεία γέμισε ξανά ζωή μου λέει. Καλά κάνατε και ήρθατε.

Ένα μαντήλι και γίνονται οι μεγάλοι παιδιά. Έτσι απλά. Μ' ενα μαντήλι. Ένα παιχνίδι. Μια προτροπή. 

Αυτό χρειάζεται μόνο. 

Μια προτροπή. 

Μια κυρία μεγάλης ηλικίας κάθεται μαζί μας. Μόνο αυτό μας έχει μείνει. Τέτοιες κινήσεις. 

Μη σταματάτε. 

Μην κουραστείτε. 

Οι μικροί με μάτια που γυαλίζουν θέλουν παιχνίδι! Κι άλλο. Αχόρταγες παιδικές ψυχές. 

Θα ξανάρθετε; Το άλλο Σάββατο; Την άλλη Κυριακή; Να παίξουμε! 

Μια προτροπή. Μια κίνηση μικρή από το καθένα μας χωριστά. Μικρά ουσιαστικά πράγματα. 

Μικρά.

Οπτική Aνατροφοδότηση

Πάρτυ Ρεφενέ!

AtHeNs LuNcH StReEt PaRtY mAsQuE ExArChiA from ioan sal on Vimeo.

Kάθε μικρή πράξη...

Κάθε μικρή πράξη μιάς συνηθισμένης μέρας φτιάχνει ή καταστρέφει τον χαρακτήρα μας.

Ό,τι κι αν κάνει κανείς σ' ένα απόκρυφο δωμάτιο, θα χρειαστεί μια μέρα να το φωνάξει δυνατά από τη στέγη του σπιτιού του.

Λίγο πριν την ανάρτηση ενός πολύ ωραίου βίντεο από το τελευταίο φαγοπότι, θυμόμαστε δύο παλαιοτερες βιντεοσκοπήσεις από τα αρχικά Lunch Street Parties.

1st ATHENS LUNCH STREET PARTY from ioan sal on Vimeo.

Άγουρα και πρώτα βήματα. Πολύς αέρας, πολλές κατασκευές, προετοιμασίες και ζωγραφιές.

2nd ATHENS LUNCH STREET PARTY from ioan sal on Vimeo.

Ένα βήμα πιο πέρα...διαδραστικότητα, συμμετοχικότητα, πολύ καθάρισμα (μέρες πριν), ασβεστώματα, ψησίματα, μπάντμιντον, γείτονες, παιδιά, σκυλιά...

Ένα χρόνο μετά η ιδέα μένει η ίδια. 

Η προαγωγική της εξέλιξη όμως, προήλθε από τη συσπείρωση άνθρωπων (που ήταν άγνωστοι μεταξύ τους κατά κύριο λόγο) και τη δημιουργία μιας ομάδας. 

Κάθε δική σας πράξη, κάθε δική σας πρωτοβουλία, κάθε δική σας διάθεση να είστε μαζί μας είναι αυτές που μας καθορίζουν.

Aνάπαυση και απολογισμός

Μηλόπιτα ανά χείρας, κύκλοι κάτω από τα μάτια και ένα χαμόγελο ως τ' αυτιά. Πάμε να στήσουμε το τελευταίο lunch street party για τη χρονιά που αποχαιρετάμε. Αυτοί τη φορά δεν είμαστε «μόνοι». Οι Met-Action είναι μαζί μας κι εμείς μαζί τους για να στήσουμε ένα πάρτυ με μουσική, καλλιτέχνες του δρόμου και φυσικά φαγητό. Ατμόσφαιρα αμηχανίας θαρρώ το πρωί... Το κέικ και τα κουλουράκια σπάνε τον πάγο και ιδού! άνθρωποι πλησιάζουν σιγά σιγά. Έρχονται να μάθουν τι κάνουμε εδώ. Τα κινέζικα φυλλάδια αποδεικνύονται χρήσιμα. Μαθαίνουμε να προφέρουμε τα ακαταλαβίστικα που φτιάξαμε. Μας εξηγεί η κυρία κινέζα. Χαμόγελο. Ανταλλαγή. Το φαγητό... λίγο. Όχι, δεν είμαστε catering. Πρέπει να είμαστε όλοι σ' αυτό. Λίγη γκρίνια. Λίγη. Όσο περνάει η ώρα οι πάγκοι γεμίζουν με φαγητό. Ψάρι, σαλάτες, κρέας, κέικ ντυμένα με τα καλά τους, γλυκά από τα πέρατα της γης... απ' όλα! Πάει η γκρίνια. Παρασύρθηκε από τις μυρωδιές του σαββατιάτικου μενού. Και ξεκινάνε δειλά κάποιες κιθάρες... Ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα... και λίγο πιο πολύ όταν το hang μάς χαϊδεύει τ' αυτιά. Και να τα κρουστά και τα λικνίσματα... και ο παλιάτσος με το ψηλό ποδήλατό του και τις φωτιές στα χέρια, μόλις νυχτώνει να φωτίζει τα πρόσωπά μας. Και το κορίτσι με τις δωρεάν αγκαλιές, χρυσές δουλειές έκανε εκείνο το Σάββατο. Κρουστά και πάλι. Οι άνθρωποι μπαίνουν στον παλμό τους. Κάποιοι παρεμβαίνουν. Κάποιοι ξεχνούν πως είμαστε σύνολο και όχι άτομα. Και θέλει προστασία όλο αυτό. Και προστατεύουμε. Μα ίσως να θέλει πιο πολύ. Περισσότερους να είναι εκεί σε ετοιμότητα. Είναι ανάγκη μιας τέτοιας δράσης. Να είμαστε όλοι εκεί. Όλοι. Μαζί. Αλλοιώτικο και τούτο το φαγοπότι. Μία Βαβέλ σε συνεννόηση. Δεν ξέρω πώς. Γεια σου, 2010. Γεια.

copyright N. Karampinis

copyright G. Panakia

copyright J. Calyvas

more pics

Φαγοπότι #5

Οι συλλογικές μας σκέψεις για το προηγούμενο Lunch Street Party...

 

Κυριακή 14/11/2010, η Αθήνα αλλάζει. Ο Ομέρ Πριόνης αποτελεί παρελθόν. Και μια απόλυτα παραμελημένη από τον κόσμο γωνιά της Αθήνας φοράει τα καλά της και χαμογελάει… 

  Το 5^ο Φαγοπότι επέλεξε αυτή τη φορά να μεταμορφώσει ένα σημείο της Αθήνας κάτι παραπάνω από ορφανό, που χρειαζότανε αρκετή στοργή και αγάπη. Κάποια σημεία σκληρής γης κάτω από μια γέφυρα της Αθήνας, γεμάτα γόπες, σκουπίδια κάθε λογής (κυρίως καλαμάκια, για κάποιον λόγο) και σύριγγες…  Ακόμη και κάποιοι από μας όταν είδαμε το μέρος είπαμε «ΩΧ!». Και μετά σηκώσαμε τα μανίκια. Προχωράμε να δούμε πώς μπορεί να ομορφύνει…

 Ο χώρος προσφερόταν για πολλά: καθαριότητα, καλλωπισμό, δεντροφύτευση… Με την άφιξη περισσότερου κόσμου, το LSP γίνεται πραγματικό πάρτι. Η μουσική καλύπτει την κακοφωνία των τετράτροχων. Το ανθρώπινο μελίσσι και η διαρκής κίνηση διώχνουν το γκρίζο της γέφυρας. Το σκηνικό πλέον το φτιάχνουμε εμείς. Σε κάποια μέρη χρειάζεται μονάχα ενέργεια διαφορετική από αυτή που έχουν συνηθίσει. Και ζωντανεύουν. Με χρώμα πια. Μουσική. Το πάρτυ μεταφέρεται στον δρόμο, σε συνομιλία με τα τετράτροχα. Είμαστε ζωντανοί! 

Όταν τελειώσαμε, πολλοί από μας γύρισαν και έριξαν μια ματιά στο μέρος, πώς ήταν πια. Η εικόνα του πρωινού είχε ήδη ξεθωριάσει και η πραγματικότητα είχε πια αλλάξει. Το μέρος ήταν όμορφο, και μοναδικό! Ζούμε σ' αυτήν την πόλη, και τη μεταμορφώνουμε.

Συζητάμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε πιο πολλά. Να εμπλέξουμε περισσότερο τον κόσμο σε αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσης. Το ψάχνουμε. Το LSP είναι μωρό ακόμη. Τώρα αφουγκράζεται, μυρίζει, αγγίζει και φτιάχνει χαρακτήρα. Έχει όμως στην πορεία του αυτό το μαγικό στοιχείο της μετάλλαξης. Κάθε φορά είναι διαφορετικό. Κάθε φορά κάτι άλλο είναι. Και αυτό μας αρέσει. Μας κάνει να προσμονούμε την επόμενη έκπληξή του!

Εις το επανιδείν, λοιπόν...

"Συννεφιασμένη Κυριακή" - Τα μάθατε?

Φαγοπότι Κυριακής. Τί συνέβη? Ένα κείμενο γραμμένο από το σύνολο 

Το 4^ο φαγοπότι ήλθε, είδε, αλλά δεν απήλθε – τουλάχιστον όχι χωρίς να αφήσει κάτι πίσω του. 

Σβήνοντας τα υβριστικά-ρατσιστικά συνθήματα 

Εκτός από μια μέρα χαράς, γέλιου, παιχνιδιού και μελωδίας, άφησε πίσω του λίγα δεντράκια και έναν φρεσκοζωγραφισμένο τοίχο (ο οποίος πριν είχε συνθήματα του τύπου "Έξω οι μετανάστες" και άλλες μουτζούρες) , που μπορεί να υπενθυμίζει στους περαστικούς ότι οι κάτοικοι αυτής της πόλης μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν τον περίγυρό τους, και μάλιστα να περάσουν όμορφα κατά τη διαδικασία.

 Μουσικές (από αριστερά Σπύρος Παν, Σόνια, Θάνος, Αλέκος)

Το τραπεζάκι που φτιάξαμε, η δεντροφύτευση, η ψησταριά (!), τα γκράφιτι, το ενδιαφέρον των περαστικών, το ανθρώπινο 350, η μουσική του Σπύρου Παν και των Αλέκου, Θάνου, Σόνιας,  τα χαμόγελα, τα παιδάκια γύρω-γύρω, τα φαγητά των παρευρισκομένων (πεντανόστιμα)... Πάνω απ’ όλα, ο κόσμος που συμμετείχε. Όπως έγραψε και κάποιος φίλος, «έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε φαγοπότι μαζεύονται και κάποια άτομα τα οποία βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα στις συζητήσεις!» 

 Βροχή. Γονείς με ποδήλατα, παιδί και βρέφος από πίσω.

Το φαγοπότι μας ήταν επίσης φθινοπωρινό, με μια δόση μελαγχολίας και αρκετές σταγόνες βροχής. Που, όμως, δεν πτόησαν τον κόσμο, ούτε το γενικό κλίμα δημιουργικότητας και χαράς. Οι παρουσίες ήταν πιο αισθητές από τις απουσίες και όσοι ήρθαν, ήθελαν να είναι εκεί. Δεν έφυγαν, κι ας απειλούσε συνεχώς ο καιρός. Αυτό σημαίνει πως, στο μυαλό κάποιων, είναι πλέον ξεκάθαρη επιλογή να βγουν, να μοιραστούν, να βοηθήσουν σε ένα παγκάκι, σε ένα ασβέστωμα, σε μια ψησταριά.

Ήταν πραγματικά ζεστά, έστω και αν είχε κρύο. Ήρθαν άνθρωποι άποροι να κεραστούνε. Με καλό φαγάκι, καλό παιχνίδι, ακουστική μουσική και μια ζεστή καρδιά, όλα μπορούν να γίνουν…
Πολύ σύντομα κοντά σας με ακόμη περισσότερες δράσεις. 

Όταν η παρουσία είναι πιο έντονη από την απουσία

Συνεχώς ψιχάλες

Καμιά εκατοστή ενήλικες

Καμιά 10αριά παιδάκια

Ένα βρέφος

Και ο Paduk (wannabe λουκανικόσκυλο)

Γίνανε πολλά και ωραία. Ηρωικά μείνανε όλοι ως το τέλος και δημιουργικά κατασκευάσανε, επισκευάσανε, παίξανε μουσική και παιχνίδια, ψήσανε κτλ. Όμως σας ετοιμάζουμε ομαδικό κείμενο από το σύνολο της γνώμης των παρευρισκόμενων (που στείλανε ως τώρα στο mail μας). 

Ως την Πέμπτη λοιπόν θα αναρτήσουμε τις γνώμες σας. Στείλτε μας και άλλα κείμενα.

Για παραπάνω φώτο με λεζάντες και το όνομα του φωτογράφου, ως το τέλος της εβδομάδας στις "Φωτογένειες"

Απολογισμός 2ου LSP

Ήρθε η επόμενη μέρα.
 Δυο εθελοντές αναλαμβάνουν τις μεταφορές.

 

Ένα δεντράκι προσπάθησε να επιβληθεί στο τσιμέντο.
Δε τα καταφέραμε καλά.
Θα επανορθώσουμε.

Θα επιστρέψουμε σύντομα και θα το φυτέψουμε.

Η αλάνα έτοιμη να φιλοξενεί παιχνίδια.
Έτοιμη να φιλοξενεί κάθε Τετάρτη ταινίες.
Να την επισκέπτεστε Τετάρτες με το καρεκλάκι σας.