Εμείς και οι Νόμοι

Επιτρέπουν οι ελληνικοί νόμοι τέτοιου είδους συναθροίσεις? 

Μα έχω το δικαίωμα επειδή εγώ το θέλω να βγω και να στήσω τραπέζια να φάω με γνωστούς και αγνώστους?

Έχω το δικαίωμα να παρέμβω σ' έναν δημόσιο χώρο και να τον τροποποιήσω- κατά τη γνώμη μου θετικά- ακόμη και αν ο δήμος το έχει παρατημένο χρόνια? 

Πως εφαρμόζεται η πιπίλα του σχολείου "Τα δικαιώμα σου σταματούν εκεί που ξεκινούν τα δικαιώματα των άλλων"?

Ανακατευτήκαμε μέσα στο χάος των νόμων..έτσι από περιέργεια. Τα αποτελέσματα θέλουν ακόμη σουλούπωμα.

Προς το παρόν παραθέτουμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις που δανειζόμαστε από τον Αργεντινό γιατρό και ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι.

Τι ωφελεί να σκέφτομαι ελεύθερα αν δε μπορώ να δράσω?

Αν συμβιβαστώ μόνο με την ελευθερία της σκέψης, θα οδηγηθώ στο σημείο να μην έχω χώρο να ζήσω τη ζωή μου. Θα είναι σα να δημιουργώ ένα χώρο εικονικής πραγματικότητας με άπειρα "σαν να".

Η δράση μπορεί να αλλάξει την τοποθέτηση μας μέσα στον κόσμο. Μπορεί να μας εκπλήξει με το απρόβλεπτο, και αυτό με τη σειρά του να καταλήξει στην τροποποίηση αυτού που σκεφτόμαστε.

Η ελευθερία της σκέψης από μόνη της δεν οδηγεί πουθενά και δεν είναι μια ελευθερία για την οποία μπορείς να περηφανεύεσαι. Το σημαντικό στην άσκηση ελευθερίας έχει να κάνει με την πράξη, με την ελευθερία να κάνεις κάτι.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε πάντοτε ελεύθεροι να κάνουμε πράγματα που αποτελούν παραβίαση των κοινωνικών κανόνων. Και η κοινωνία το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να τιμωρεί εκ των υστέρων ή να απειλεί εκ των προτέρων για τις συνέπειες που θα έχουμε αν επιλέξουμε αυτό που απαγορεύουν οι κανόνες

Ο καθένας μας θα εξετάσει αυτό που σκέφτεται, αυτό που θέλει και μπορεί, και μετά θα αποφασίσει τι θα κάνει. 

Έτσι, η μοναδική μας ελπίδα είναι να αφήνεται αυτή η απόφαση στην κρίση και την διάθεση καθε ατόμου.