Γιώργος Ι. Αλλαμανής: Οι σάλπιγγες της Ιεριχούς παίζουν samba στην Ακαδημία Πλάτωνος [αναδημοσίευση]

Εναλλακτικός πολιτισμός στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος μέσα στην υποβάθμιση της δυτικής Αθήνας και τη μπίχλα του Μνημονίου. Το 'δες γραμμένο πουθενά; Το’ πε η Τρέμη στις ειδήσεις του καθεστώτος; Όχι βέβαια! 

Καμένο πλαστικό μυρίζει συχνά τα βράδια στην Ακαδημία Πλάτωνος. Σάουντρακ από τα σακατεμένα δάχτυλα του κιθαρίστα Τζάνκο Ράινχαρντ. Γύφτοι - χίλια συγγνώμη: Ρομά -, βάζουν φωτιά σε κλεμμένα καλώδια για να πουλήσουν «καθαρό» το μέταλλο. Εκεί, η Μελίνα, πριν από αιώνες, περιέφραξε και έσωσε ένα άλσος. Το είπε «Αρχαιολογικό Πάρκο» με την ίδια ευκολία που κάποτε οι επηρμένοι ΠΑΣΟΚοι βάφτιζαν τη μικροσκοπική Χάλκη στα Δωδεκάνησα «Νησί Ειρήνης και Φιλίας των Νέων Όλου του Κόσμου». Εθνικός μικρομεγαλισμός, φαιδρότητες. Κότσαρε κι εσύ μια περικεφαλαία στον Κολοκοτρώνη, απ’ αυτήν που στο Μωριά του ’21 δεν φορούσε ποτέ του. Πες στους Φράγκους να διαλύσουν την Ψωροκώσταινα τάχα μου για να τη σώσουν, να αρπάξουν κι οι τράπεζές τους ό,τι απομείνει από τα μελλοντικά «κουρέματα» του χρέους – τρίχες κατσαρές στο πάτωμα της καταστροφής.  
Οι σάλπιγγες («made in Jericho» φυσικά) σημαίνουν βραχνά την κοινωνική αντεπίθεση. Λοιπόν φέτος την Πρωτομαγιά εκατοντάδες άνθρωποι έστησαν με τα παιδιά τους ένα αυτοσχέδιο μεσημεριάτικο τσιμπούσι (με δικά τους φαγητά) και υπαίθριο πανηγύρι (με live μουσική και θέατρο), στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Εναλλακτικός πολιτισμός, ανάκτηση του δημόσιου χώρου, μέσα στην υποβάθμιση της δυτικής Αθήνας και τη μπίχλα του Μνημονίου. Το 'δες γραμμένο πουθενά; Το’ πε η Τρέμη στις ειδήσεις του καθεστώτος; Όχι βέβαια !
Λέω να παινέψω τους μετόχους αυτής της νέας συλλογικότητας της απελπισίας. Την ομάδα Lunch Street Party (http://lunchstreetparty.blogspot.com ) η οποία διοργάνωσε ένα χειροπιαστό πανηγύρι κι όχι ψηφιακές φιλίες τύπου facebook. Το αυτοδιαχειριζόμενο Συνεργατικό Καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνος (http://ftinapota.gr/map3.php?id=41 μη κερδοσκοπικός οργανισμός παρακαλώ ). Τους μπαμπάδες, τις μαμάδες, τα παιδάκια, τους ποδηλάτες. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Τους μουσικούς και τους ηθοποιούς. Τους μετανάστες. Τους κατοίκους που βγήκαν στο πάρκο, αλλά κι όσους έμειναν κοιτάζοντας δύσπιστα πίσω απ’ το τζάμι της κλειστής μπαλκονόπορτας.
Βρεθήκαμε εκεί οικογενειακώς, να' ναι καλά η «μύτη» της Παναγιώτας που το πήρε χαμπάρι. Μαζί με τους φίλους μας, που δεν τα πήρανε, που κωπηλατούν και την παλεύουν ζόρικα, που ανησυχούν όλο και περισσότερο κι ελπίζουν όλο και λιγότερο.
Κι όταν η πολύχρωμη ομάδα κρουστών του διαπολιτισμικού κέντρου Quilombo (http://www.quilombo.gr ) – μια ντουζίνα ερασιτέχνες κρουστοί, ένας αφροβραζιλιάνικος τυφώνας samba! - άρχισε να παίζει, ο μικρός Γιάννος άρπαξε το χρυσό μεταλλικό τουμπελέκι του και στάθηκε δίπλα τους, εξακοντίζοντας στο κόκκινο τα γκάζια των 6,5 ετών του. Για μια στιγμή γύρω μου το Σύμπαν απέκτησε ρυθμό. Πάντα τέτοια.
 [Γιώργος Ι. Αλλαμανής]

φωτογραφία Τάσος Ζιάκκας

πηγή